کوتاه نیست سلسلهٔ دود آه ما

آشفتگی به زلف که واگرد راه ما

صاف طرب ز هستی مادردکلفت است

دارد نفس چو آینه روز سیاه ما

دریاد جلوهٔ تو دل از دست داده ایم

نو حیرت است آینهٔ کم نگاه ما

زین باغ سعی شبنم ما داغ یأس برد

برگی نیافتیم که گردد پناه ما

از دستگاه آبله اقبال ما مپرس

درزیرپا شکست ضعیفی کلاه ما

چون اشک سردرآبله پیچیده می رویم

خاراست اگر همه مژه ریزی به راه ما

حیرت گداخت شبنم شکی بهارکرد

باری درین چمن نفسی زد نگاه ما

هرجا رسیده ایم تری موج می زند

عالم طلسم یک عرق است ازگناه ما

در عالمی که فیش رود دعوی حسد

یارب مباد غفلت ماکینه خواه ما

بیدل ز بسکه بی اثر عرض هستی ام

کردی نکرد در دل آیینه آه ما